Kesrstgevoel?

Zo daar zijn we dan weer, in PERU! En dat al bijna 2 weken, wat vliegt de tijd toch...ook al doe je niet zo veel ;)

Na aankomst in Lima even een dagje dar rustig aangedaan, een beetje door de stad geslenterd en verder niet veel. Daarna in de bus gesprongen, op naar Ica. Sinds we daar zijn verblijven we bij de familie van Edwin. Het leven hier is warm en traag... Ik kan zelf hier weinig ondernemen, dat maakt het nog veel lomer denk ik. We zijn hier toch omdat Edwin een feest in het vooruitzicht had en natuurlijk KERST.

En kerst dat is alles wat de klok slaat hier, maar dan niet zoals ik dat ken. Als ik al een kerstgevoel heb, is dat gerelateerd aan een kerstboom, schemering en kou, kleine kerstlichtjes en natuurlijk al die kerstliedjes die op elk radio station gedraaid worden, gezelligheid en eten met collega's, vrienden en familie.
Dat de kou en de gewenste "witte kerst" hier geen onderdeel zijn van het kerstfeest dat kon ik wel bedenken aangekomen in de woestijn bij 30 tot 35 graden, maar verder had ik er geen voorstelling van.
Harde muziek, plastic kerstbomen, kitscherige glimmende kerstballen en slingers, lichtjes, (licht, lichter, kerstlichtjes in de overtreffende trap), cactussen en palmbomen met kerstlichtjes, levensgrote kerststallen en religieuze voorstellingen, paneton (een soort kerstbrood) wat in GROTE hoeveelheden wordt verkocht, winkelende menigte en plastic kadootjes voor de kinderen.

Ook het feest dat Edwin georganiseerd had stond in het teken van de kerstgedachte. Het was georganiseerd in een nieuwe bar in de stad en had als doel het inzamelen van speelgoed voor arme kinderen in Ica. Dus geen kaartje kopen, maar de entree was een stuk speel goed doneren. Een super leuk idee natuurlijk! Helaas was de opkomst niet dermate dat er voor alle kinderen een kadootje was. Dus wij na het feest de straatmarkt op om goeie deals te maken zodat we nog meer kadootjes konden inslaan.
De organisatie waar we naartoe gingen wordt geleid door een oudere vrouw en is gevestigd in een uithoek van Ica, omringd door woestijn. Mevrouw Filippa heeft een groot gebouw staan waar de kinderen samenkomen en spelen en elke dag kunnen eten.
Er waren tussen de 100 en 150 kinderen en een handvol moeders en/of grote zussen, dat verschil kon ik soms niet altijd zien. Een grote tafel vol kadootjes en vrienden van Edwin die muziek voor de muziek zorgden en een extra kerstdraai gaven aan het geheel, verkleed als Papa Noel, de kerstman. Naast kadootjes was er een soort warme chocomelk en mini panetons, waar iedereen hier gek op is. Zo'n feest wordt een chocolatada genoemd. Het was een ongeregeld zooitje, maar zo leuk.

En toen was het Kerst. Dat vieren ze hier op kerstavond, de 24ste dus. Het was me een beetje onduidelijk hoe dat zou gaan, vooral omdat er de hele dag verder niemand thuis was en niets deed vermoeden dat we samen zouden gaan eten of op een andere manier kerst zouden vieren. Het duurde en duurde.... tot dat het me duidelijk werd dat er pas om middennacht gegeten zou worden. Oma was aan het koken en maakte chicaron, gebakken/gefrituurd varkensvlees en er stond een pan met de eerder genoemde chocolade melk op het vuur. Edwin had een paneton gekocht (een zeer belangrijk onderdeel van het kerstgevoel hier). En jahoor om 12 uur zaten we in de keuken met de moeder en oma en 2 zusjes. Buiten werd er vuurwerk afgestoken en als topper: kreeg Daniela van 10 jaar een kado van Edwin en mij. Iets wat ze echt graag wilde; een groot pak met wel 40 barbie jurkjes. Zo blij.

Voor jullie gaat de kerstviering nog even door, maar hier is het geloof ik voorbij. Edwin en ik gaan ons nu richten op vertrek naar Cusco, de volgende stop van mijn tijd hier. Wie weet wat we daar allemaal meemaken. Jullie zullen het wel horen.

Fijne kerst!