Kinderen, stappen, strand en raften op de Nijl

zo je houdt een "dagboek" bij of je doet het niet he?! nou ik duidelijk niet, maar het was toch wel weer tijd voor een berichtje.

vorige week hebben we drie dagen gewerkt in het dagcentrum voor gehandicapte kinderen (Dawn). we beginnen er steeds meer in te komen en ze hebben ons zelfs gevraagd taken over te nemen van de OT daar, want hij gaat een aantal weken op stage. dat willen wij natuurlijk graag, al moeten we wel een beetje bijgespijkerd worden in de gebruikte (NDT) technieken, maar dat zal wel lukken.
het is een leuk huis met lieve kinderen, een deel ervan hebben we nu al meerdere dagen gezien en daar kunnen we dus ook al wel een soort band mee opbouwen. alle vrouwen die er werken, fysio's teachers, en care takers zijn ook allemaal erg lief en vinden het leuk dat wij er zijn. laatst hebben we in de tuin gezeten met de kinderen en hebben we de vrouwen nederlandse liedjes geleerd; 1,2,3,4 hoedje van, hoedje van. en in de manenschijn, in de manenschijn, klom ik op een trapje.... ze vonden het helemaal geweldig en zelf twee kinderen begonnen mee te zingen! wij hebben ook een oegandees liedje gezongen wat vertaalt zoveel betekende als; jezus houdt van mij. nooit gedacht dat IK dat nog eens zou zingen. geloof is hier wel heel belangrijk. er is me al meerdere keren gevraagd of ik gelovig ben en naar welke kerk ik ga. ik moet dan altijd (een beetje beschaamd) zeggen dat ik nergens in geloof.

vrijdag waren we uitgenodigd door rico, de konga speler van een van de beste bands uit kampala en vriend van marc en jeroen. de band speelde in Emin Pasha, een mooi, modern, 1001 nacht ogend hotel met grote tuinen. wij hebben heerlijk op de loungebanken gelegen en later nog gedanst op echte afrikaanse muziek, heel snel, heel leuk.
toen de band om 11 uur klaar was met spelen wilde wij weggaan, maar rico wilde ons verder kampala by night laten zien. uiteindelijk is dat er niet van gekomen en hebben we nog de hele avond/nacht in de tuin van emin pasha gezeten. om 3 uur hadden we allemaal best wel honger en heeft rico ons op een rolex getracteerd. een heerlijke late night snack, gemaakt van chipati (soort pannenkoek), ei en groente. echt heerlijk! rico fantaseert er over de rolex in te voeren in het nederlandse uitgaansleven. goed idee zeg ik! het overige oegandese eten vind ik trouwens niet zo'n succes. alles is heel weeig, ze gebruiken hier (gek genoeg) weinig kruiden en zout.
na de rolex wilde rico ons naar huis brengen, maar toen bleek er te zijn ingebroken in zijn auto! we hebben slechts 20 minuutjes een paarmeter vrder opgestaan en toch is het ze gelukt. gelukkig lagen zijn trommels er nog, maar wat stelen ze dan wel? de knopjes van de electrische raambediening!! dat geloof je toch niet. rico vertelde dat ze hier echt alles aan onderdelen stelen, je moet dus ook overal je nummerplaat in laten graveren...maar die knopjes is die kwijt!

zaterdag zijn we naar Entebbe geweest, naar het strand. noujah, naar de kust van het Victoria meer, met een aangelegd strandje. wij lagen lekker op het terrein van de sailing club (als gasten van rico, die er zelf niet was). Entebbe is echt een heel andere stad, veel groener en minder druk en hectisch. prachtig.

en dan gister, de meest ultieme ervaring tot nu toe: RAFTEN OP DE NIJL!! wat was dat gaaf.
's ochtends vroeg op om de bus te halen die ons naar Jinja bracht, een stadje aan de nijl. daar bij de Nile explorers backpackers camp kregen we een ontbijt en daarna moesten we een helm en zwemvest pakken. we gingen met zijn allen (volgeboekt), per bus, truck en matatu naar de nijl. na eerst wat 'droog' oefenen in rustig water gingen we dan echt. wij zaten in een boot met alleen maar meiden, behalve dan de manlijke guide. we waren niet erg snel, en een deel leek best bang. een meisje had zelfs angst voor open water!
de eerste rapid (stroonversnelling/waterval) overleefden we goed. de tweede iets minder, we sloegen om (flip over). twee keer kreeg ik iets op mijn hoofd waardoor ik steeds weer onder water kwam, maar uiteindelijk was er weinig aan de hand en dreef ik rustig naar boven. ik had al snel onze kayakker te pakken die me weer veilig naar de boot voer. de kayakkers peddelen de hele tijd om de boten heen als reddende engelen. dat is best fijn om te weten ;).
de rapid daarna was helemaal spectaculair. het was een grote wilde, waarin bijna elke boot om ging. zo wij ook...of toch niet. plotseling realiseerde ik me dat ik hing aan de boot maar niet in het water lag. wat bleek; de boot dreef, slechts 3 seconden ofzo, op zijn kant en ik hing nog aan het touw. door het verplaatsen van het gewicht vielen we weer terug en ik lande weer netjes in de boot. we waren echter wel de rest van de meiden verloren, inclusief anne! die hadden het best zwaar in het wilde water, maar werden ook weer netjes opgepikt door de kayakkers.
na het ruige ochtend deel, kwam er een rustig, lekker zonnig, maar heel zwaar stuk. met al die meiden in de boot ging dat niet echt snel dus onze guide riep de reuze raft met roeispanen, bond ons daaraan en ging zelf roeien. wij werden voor ruim een half uur voortgetrokken en lagen lekker in de zon! heerlijk dus. alle andere boten vet jaloers haha.
na de grand finale te hebben overleeft werden we per bus terug gebracht naar de campsite waar een heerlijk avondmaal klaar stond.

het was echt een te gekke belevenis. soms voelde het alsof we in een natuurfilm dreven, zo mooi. ik heb 30 km (5 uur peddelen!!) over de nijl geraft. je weet wel die van het victoria meer naar egypte, die van de farao's!
na een nachtje aan de nijl zijn we vanmorgen als echte backpackers per boda en matatu terug gegaan naar Kampala. we zijn van plan nog een weekendje te gaan backpacken, echt helemaal leuk. we zitten er al helemaal in!

voor foto's kijk op www.picturetrail.com/klaproosje

heel veel groetjes